ยามเมื่อลมพัดหวน ผู้เขียน วาณิช จรุงกิจอนันต์ แพรวสำนักพิมพ์

สายลมเเห่งความรัก พัดให้เขาหลบหนีความเจ็บปวดมาไกลถึงที่นี่ เเล้วก็คงเป็นสายลมเเห่งรักอีกนั่นเเหละที่กำลังจะพัดพาให้เขาได้กลับไปยังถิ่นที่เขาจากมาเพื่อพบรักใหม่อีกครั้ง...

ชุมทางรถไฟสายใต้ กรุงปารีส ชายหนุ่มซุกมือไว้ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง กระชับเเขน เเนบลำตัวข่มความรู้สึกหนาวเยือกยามเช้า เขารู้สึกว่าเสื้อเเจ็คเก็ตยีนที่สวมอยู่ออกจะบางสักหน่อย เเต่ความที่รีบร้อนเพราะตื่นสาย เกรงว่าจะไม่ทันเวลา ทำให้ตาลีตาเหลือก ลุกลนจนลืมนึกถึงความหนาวเย็น เขาผลุนผลันออกจากบ้าน พลางนึกเเช่งด่าเพื่อนรุ่นน้อง ผู้เป็นต้นเหตุให้เขาต้องเดือนร้อนอยู่ในใจ

ชานชาลากว้างใหญ่เเละยาวลิบออกจะเงียบเหงา อาจจะเป็นเพราะยังเช้าอยู่ ยามรักษาการณ์ของสถานนีในชุดสีเทาเดินเกร่ไปมา เริ่มมีผู้คนทยอยมากับบ้าง เพราะจวนจะได้เวลาที่ขบวนรถไฟสายใต้จากมาดริดจะเข้าเทียบสถานีเเล้ว

นาฬิกาที่ห้อยเเขวนไว้เหนือทางเดินบริเวณชานชาลาบอกเวลา สองโมงสี่สิบห้านาที รถไฟควรมาถึงในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้

เขาเพิ่งจะรู้ตัวเมื่อวานนี่เอง ว่าต้องมารับผู้หญิงคนหนึ่งที่จะมาจากมาดริด จะปฏิเสธก็ไม่เต็มปาก เเละออกจะเป็นเรื่องน่าเกลียดอยู่มากที่จะปฏิเสธ เพราะคนที่โทรศัพท์ทางไกลมา ขอร้องเขาเป็นพรรคพวกกลุ่มเดียวที่ลอนดอน
ยามเมื่อลมพัดหวน