สะใภ้ของท่านข้าหลวง ผู้เขียน ก.สุรางคนางค์ สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์

"หนูโตแล้ว หนูรักคุณก็เป็นนะ"

"หยุดเถียงเสียทีเถอะน่ะ กลิ่นจันทร์ เธอพอใจเรอะ ที่จะให้ผู้ชายเขาได้เธอแล้วทิ้งๆขว้างๆ เพราะเธอไม่รักนวลสงวนตัว จู่ๆ ก็หนีผู้ใหญ่มาขออยู่กับเขายังงี้ฉันทำเช่นนั้นไม่ได้ แม้เธอจะเป็นคนใช้ของคุณแม่ เธอก็ยังอายุน้อยไม่ประสาต่อโลก กลับไปเสียดีกว่า กลับไปอยู่กับคุณแม่

เอาเถอะแล้วฉันจะเขียนจดหมายไปเรียนท่านเอง ว่าเธออยากมาเที่ยวดูหนังดูละครที่กรุงเทพฯ ก็เลยหนีมาค้างที่นี่ ฉันจะพูดไม่ให้ท่านทำโทษเธอได้ 

กลิ่นจันทร์ เธอยังมีโอกาสที่จะได้พบผู้ชายสักคนหนึ่งที่เขารัก และตั้งใจจะเลี้ยงดูเธออย่างเชิดชูจริงๆ เชื่อฉันเถอะนะกลับไปบ้าน คุณแม่นะท่านรักใครแล้วก็พยายามเลี้ยงและอบรมให้ดีเสมอ ท่านเคยตบแต่งให้คนของท่านแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาไปหลายคู่แล้ว เชื่อว่ากลิ่นจันทร์ ท่านก็คงไม่ทอดทิ้ง 

และก็จงจำคำเตือนของฉันไว้ด้วยว่าผู้หญิงที่ดีนั้น ไม่ต้องเที่ยวบอกกับใครเขาว่า หนูรักคุณ หนูจะอยู่กับคุณอย่างที่เธอบอกกับฉันเมื่อตอนเย็นนั้นหรอก เป็นผู้หญิงถ้าง่ายเกินไปบอกให้ความรักแก่เขาง่ายๆ เขาจะเด็ดทิ้งเหมือนดอกไม้ข้างทาง ได้ง่ายเขาทิ้งง่าย รู้ไหมล่ะ?

กลิ่นจันทร์นั่งก้มหน้า หล่อนร้องไห้สะอื้นกระซิกๆ ทำให้เขาเกิดใจอ่อน ชักสงสารเห็นใจ...

(หน้า 93)