ในโลกวรรณกรรมไทย ชื่อ “สุวรรณี สุคนธา” คือสัญลักษณ์ของงานเขียนที่งดงามและซื่อตรงต่อความจริง ผู้หญิงจากพิษณุโลกคนนี้เริ่มเส้นทางด้วยพู่กัน ก่อนจะเปลี่ยนมาจับปากกา ถ่ายทอดชีวิตผู้คนอย่างคมชัดและลึกซึ้ง
เธอสร้างตัวละครที่ “เป็นคน” อย่างแท้จริง—ไม่สวยเลิศหรือดีไร้ที่ติ แต่มีรัก โลภ โกรธ หลง เหมือนเราและคนรอบข้าง ภาษาของเธอเรียบง่าย แฝงประชดประชัน และสะท้อนสังคมได้อย่างแหลมคม
ผลงานระดับคลาสสิกอย่าง เขาชื่อกานต์, พระจันทร์สีน้ำเงิน, ทองประกายแสด และอีกมากมาย ยังถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์และละครซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะพลังของเรื่องราวไม่เคยจาง
แม้เธอจากไปอย่างกะทันหันในปี 2527 แต่เสียงและวิญญาณของสุวรรณียังคงอยู่ในทุกหน้ากระดาษ เตือนใจผู้อ่านว่าความงามและความเศร้าคือสองด้านของชีวิตที่แยกไม่ออก